Η καλλιέργεια της λεμονιάς διαδώθηκε στην Ευρώπη από τους Ρωμαίους. Χαρακτηριστικές είναι η τοιχογραφίες που ανακαλύθηκαν στην Πομποϊα όπου απεικονίζονται καρποί και άνθη λεμονιάς. Αποτέλεσε το φρούτο που έσωσε τους ναυτικούς από την άσθενεια του σκορβούτου που μάστιζε τα υπερπόντια ταξίδια λόγω της μη πρόσληψης βιταμίνης C. Το λεμόνι καλλιεργείται κυρίως στην Μεσόγειο, στις ΗΠΑ και την Αργεντινή. Στην Μεσόγειο η καλλιέργεια της λεμονιάς στηρίζει σημαντικά την αγροτική οικονομία της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Τουρκίας αλλά και της Κύπρου. Οι καλλιεργούμενες ποικιλίες λεμονιάς είναι σημαντικά λιγότερες από αυτές των πορτοκαλιών και μανταρινιών. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι τα λεμόνια προσαρμόζονται πολύ εύκολα στα διάφορα μικροκλίματα, γεγονός που αποδεικνύεται με την επέκταση της καλλιέργειας των Αμερικάνικων ποικιλιών Lisbon & Eureka στην Μεσόγειο. Περιοριστικός παράγοντας στην καλλιέργεια της είναι η ευπάθεια της σε διάφορες φυτοπαθολογικές ασθένειες που ευνοούνται ιδιαίτερα σε τροπικά κλίματα (κορυφοξήρα). Αξίζει να τονιστεί όμως ότι ο συνδιασμός λεμονιάς με υποκείμενο νερατζιά είναι ανεκτικός στον ιό της τριστέτσας. Οι ποικιλίες των λεμονιών χωρίζονται σε δυο ομάδες ανάλογα με την περιεκτικότητα σε χυμό και κιτρικό οξύ. Η αναγνώριση των ποικιλιών μόνο από τον καρπό είναι πολύ δύσκολη και συχνά λαμβάνονται υπόψη και χαρακτηριστικά του δέντρου.
Ελληνικά
Ξένες
Ο καρπός των ποικιλιών της ομάδας αυτής, χαρακτηρίζεται από την παρουσία ενός υποτυπώδους μικρού καρπού, του λεγόμενου ομφαλού, που είναι τοποθετημένος μέσα στο ακραίο τμήμα του κανονικού καρπού απέναντι από τον ποδίσκο. Οι ποικιλίες των οφαλοφόρων πορτοκαλιών δεν φέρουν σπέρματα ενώ η πλειοψηφία τους χαρακτηρίζεται από την χαμηλή χυμοπεριεκτικότητα και την τάση ο χυμός τους να πικρίζει λόγω της λιμονίνης που παράγεται κατά την χυμοποίηση. Οι καρποί των ποικιλιών είναι μεγάλοι σε μέγεθος. Οι οφμαλοφόρες ποικιλίες είναι ευαίσθητες σε αντίξοες συνθήκες και την καλλιεργητική αμέλεια.
